Gazi Üni. Havacılık Kulübü Uçuş Günlüğü: 17 Ocak Hoşçakal Denizli..

Denizli'nin son sabahıydı uyandığımızda. Önceki günün güzelliği hepimizin ruhuna yansımış gibiydi pek bir neşeli yaptık denizlideki son kahvaltımızı. Toparlanıp odalarımızı boşalttık ve düştük tekrar dinamit yoluna. Bugün artık başlangıç tepesini es geçiyorduk çünkü artık herkes uçuşlarını tamamlamıştı. Dinamit'e geldiğimizde rüzgar biraz yanlıydı ama zaman zaman düzeliyordu. Yerde olacak eğitmenlerimiz hazırlanıp teker teker süzüldüler. Çok geçmedi rüzgar yönünü değiştirmişti, artık uçabilmemiz için uygun değildi ve sabırlı bekleyiş başladı. Ta ki acıkana kadar bizi bekleten rüzgar, yönü konusunda ufak aldatmacalar dışında pek bir değişiklik kararı almadığından yemek yemek için düştük yola. Tekrar Karahayıt’ta serbest gezinti ve yemek zamanı başladı. Karınlarımızı doyurup buluşma yerine doğru giderken araba park yerinin hemen yanındaki çocuk parkı bizi cezp etmiş olsa gerek kendimizi orda buluverdik. Günün enerjisinin bir kısmını orda bırakana kadar okuldan kaçmış çocuk sürüsü gibi bol bol güldük, eğlendik, azıcık da hasar verdik ama güzel vakit geçirdik :) Tekrar doluştuk otobüse ve Dinamit'e eşyalarımızı alıp yerleştik. Umudumuz vardı bu sefer çünkü rüzgar daha tutarlı davranıp günü yavaş yavaş bize bırakmaya karar veriyordu. Tahminler yine yerindeydi, çok bekletmedi. Hemen kuşanıp önce eğitmenler daha sonra kulüp pilotları ve sırası gelen başlangıçlar olmak üzere teker teker süzüldük. Uçuşlar başladığı andan itibaren nerdeyse hiç ara vermeden gün batımına kadar devam ettik uçuşlara, 3 senenin ve son günün acısını çıkarır gibi. Katabatik çıkana kadar uçtuk. Dinamit’in hem karlı hem güneşli ve hem gün batımındaki güzelliklerine ayrı ayrı şahit olduk. Tekrar otelin yolunu tuttuğumuzda hem yorgun hem mutluyduk. Dönüş yolu için aldığımız kar haberleri sebebiyle yolda kalma ihtimaline karşı oldukça hızlı hareket ettik otobüse yerleştik ve yine aynı hızla yemeklerimizi yiyip Ankara dönüş yoluna çıktık. Verimli, dolu dolu muhteşem bir gün oldu hepimiz için. Dönerken ise hepimiz mutlaka bir kere aynı şeyi düşünmüşüzdür. ‘İyi ki buradayım!’