Yeni arkadaşlarımızla ilk etkinliklerimizi gerçekleştirecek olmanın heyecanıyla sabah erkenden odaya gittik. Hep beraber elden ele malzemelerimizi otobüse yükleyip yola koyulduk. O kadar teorik konuştuktan sonra nihayet pratiğe geçecektik. Bize Racon yolları görünmüştü.
Efendimiz, kıymetlimiz, Racon’umuzla yeni arkadaşlarımızı tanıştırdık. Henüz makamına çağırmamıştı bizi, uzaktan bakıştık sadece. Öyle herkesle görüşmezdi makamında. Hak ettiğini görmek isterdi, ter isterdi, emek isterdi.
Herkesin heyecanı yüzünden okunuyordu. Nihayet başladık yer çalışmalarına. Gün boyu “kolon bırak fren al, sağa koşu sola fren” gibi birçok komuta artık kulağımız alışmaya başlamıştı. Bazılarına beklediğinden zor geldi yer çalışmak ama kimse pes etmedi.
Gün sonuna kadar herkes en az 2 tur çalışmıştı bile. Racon makamına kabul etmemiş olsa da bizi iyi karşılamıştı. Eh sonuçta büyüğümüzdü. Zat-ı necâbet-penâhileri büyüklüğünü göstermesini bilirdi. Gün sonunda kanat katlamayı da öğrenmişti yeni arkadaşlarımız.
Hep beraber toparlanıp havanın kararmasıyla odamızın yolunu tutmuştuk. Bitkindik, yorgunduk, yanmıştık ama ilk gün çok güzel geçmişti. Akşam brifingimizi yapıp etkinliğimizi sonlandırdık.
